Jako dzieci przeżyli koszmar obozów koncentracyjnych. Leczą się w Kołobrzegu

- Gdy z mamą trafiłyśmy do Auschwitz miałam 13 lat. Był wrzesień 1942r. - mówiła  Bronisława Czeczułowska  - Radlińska. Pochodzi z Zamojszczyzny. Mieszka w  Słupsku. - W styczniu moją mamę zabrali do krematorium. Dokładnego dnia nie pamiętam. Jak odchodziła, pomachała mi. Ja zostałam – głos pani Bronisławy wielokrotnie się łamał. Wtedy śmierć mogła nadejść w każdej chwili. – Przychodziły transporty. Nie da się zapomnieć matek trzymających kurczowo małe dzieci – usłyszeli uczniowie. - Najpierw do gazu szli mężczyźni. Potem kobiety, na końcu dzieci. Jak matka nie chciała puścić dziecka, najpierw strzelali do niego, potem do niej. Potem tylko buchał komin. Smród straszny.

Krótko przed wyzwoleniem obozu była pewna, że to koniec. Wybrano ją do grupy 10 dzieci. Zaprowadzono do komory gazowej. Ale z jakiegoś powodu, gdy wtulone w siebie, czekały na najgorsze, brama się otworzyła. Kazano im wyjść. Jakim cudem ocalały? – Nie wiem. Koniec wojny był blisko. Niemcy się już bali.

Swoje przeżycie wspominał 95 – letni Tadeusz Kowalski, który z Powstania Warszawskiego przez Auschwitz i Buchenwald trafił do sztolni w Plomnitz-Leau.
Z młodzieżą spotkał się też Bogdan Bartnikowski,  autor wydanej po raz pierwszy w 1969 r. , potem uzupełnionej i wznawianej książki „Dzieciństwo w pasiakach".  - Pisząc tę książkę myślałem, że pozbędę się tych obozowych wspomnień. Bo ciągle do mnie wracały W myślach, w snach, w koszmarach. Myślałem, że pisząc wyrzucę to z siebie. Ale niestety tego się zapomnieć nie da. Wiem też z relacji innych, że te tragiczne wspomnienia będą nam towarzyszyły do końca życia. My jesteśmy naznaczeni tymi dramatami. One nas już nie opuszczą.

Stowarzyszenie które prowadzi fundację powstało w 1977 we Frankfurcie nad Menem z inicjatywy kościoła ewangelickiego. - Staramy się pomóc tym, którzy ocaleli z obozowego piekła – mówił nam podczas niedawnego spotkania Peter Galetzka, który z ramienia fundacji opiekuje się Polakami, którzy ocaleli z obozowego piekła. - Wiemy, że niczego tym ludziom nie wyrównamy, nie zadośćuczynimy. Ale chcemy przynajmniej zadbać o ich zdrowie, samopoczucie. To kwestia odpowiedzialności. Bo mimo, że nie żyłem w tych strasznych czasach, czuję się współodpowiedzialny. Fundacja od lat działała na rzecz pojednania między Polakami i Niemcami.